ถ้าหากพูดชื่อหนังเป็นภาษาไทยเรื่องนี้ขึ้นมา คิดว่าน้อยคนนักที่จะรู้จักหนังเรื่องนี้ แต่ถ้าหากพูดถึง ควิล หรือ คูจัง คงจะมีหลายต่อหลายคนร้องอ๋อกันบ้าง เพราะนี่คือภาพยนตร์ที่นำเรื่องจริงของสุนัขนำทางที่ชื่อ ควิล (หรือคูจัง) มาบอกเล่าสู่เรื่องราวที่ทำให้ใครหลายคนต้องเสียน้ำตา
หนังเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของความผูกพันในทุกๆ ช่วงชีวิตของสุนัขพันธุ์ลาบราดอร์ รีทรีฟเวอร์ ตัวหนึ่งที่ชื่อ ควิล หรือ คูจัง และเจ้าของของมัน ด้วยความพิเศษเหนือเพื่อนสุนัขตัวอื่นและพรสวรรค์ที่มี ทำให้คูจังได้รับหน้าที่อันใหญ่หลวงในการเป็นสุนัขนำทางเพื่อช่วยเหลือผู้พิการทางสายตา จากเหตุการณ์สุดแสนประทับใจต่างๆ ก่อให้เกิดความผูกพันระหว่างสุนัขกับคน และแน่นอนว่าเมื่อมีความผูกพัน การพลัดพรากและหยดน้ำตามักจะมาเป็นของคู่กันอย่างที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
การพลัดพรากมีให้เห็นในเกือบทุกช่วงชีวิตของคูจัง เมื่อแรกเกิดคูจังถูกยกให้โรงเรียนฝึกสุนัขนำทางสำหรับคนตาบอด และนี่ก็คือการพลัดพรากครั้งแรกของเจ้าคูจัง แต่เนื่องจากมันยังเป็นเพียงสุนัขทารก คูจังจึงถูกนำไปเลี้ยงดูโดยสามีภรรยาคู่หนึ่งเป็นเวลาหนึ่งปีก่อนที่จะถูกส่งไปยังโรงเรียนฝึกสุนัขอีกครั้ง และนี่คือการพลัดพรากครั้งที่ 2 ของคูจัง
ระหว่างการฝึกให้เป็นสุนัขนำทาง ในช่วงแรกครูฝึกเห็นคูจังเป็นแค่สุนัขเฉื่อยๆ ตัวหนึ่ง ให้ทำอะไรก็ไม่ค่อยยอมทำ แต่ด้วยความรักที่ครูฝึกมอบให้ พร้อมกับการฝึกฝนทำให้พรสวรรค์ที่มีอยู่ในตัวคูจังค่อยๆ เผยออกมา เมื่อถูกฝึกมาเป็นอย่างดีแล้ว คูจังได้ถูกมอบให้กับมิตซุรุ วาตานาเบะ เพื่อเป็นสุนัขนำทางคู่ใจ วาตานาเบเป็นชายตาบอด ผู้ทระนงในศักดิ์ศรีและความสามารถของตนในการใช้ไม้เท้ามากกว่าจะยอมเชื่อใจสุนัขนำทาง แต่จนแล้วจนรอดก็ยอมใจอ่อนให้คูจังนำทาง ด้วยความน่ารัก ความซื่อสัตย์ภักดีของคูจังก็เอาชนะใจวาตานาเบะและคนในครอบครัวได้ไม่ยาก ทำให้โลกที่เคยมืดมนของเขาเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง ความผูกพันค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทีละนิดจนกลายเป็นความรักในที่สุด และนี่คือการพลัดพรากครั้งสุดท้ายของควิล เมื่อวาตานาเบะเจ้านายคนสุดท้ายของมันได้จากโลกใบนี้ไปอย่างสงบด้วยโรคร้าย แต่ก่อนที่ทั้งสองจะจากกัน ทั้งคู่ได้กลับมาเดินเคียงข้างกันอีกครั้งเป็นระยะทาง 30 เมตรสุดท้าย ที่เจ้าควิลได้ทำหน้าที่นำทางให้กับเจ้านายที่รักของมัน
หนังเรื่องนี้สำหรับผมแล้วเรียบง่ายตามฉบับหนังญี่ปุ่นที่มักบอกเล่าเรื่องราวแบบงาม เงียบ เรียบ ช้า แต่ไม่มีวินาทีไหนเลยที่ทำให้ผมละสายตาจากความน่ารักของเจ้าควิล หรือ คูจังได้ และทุกช่วงเวลาของการพลัดพรากก็ลึกซึ้งกินใจให้ความรู้สึกหวานปนขม (bitter-sweet) แม้ว่าการพลัดพรากอาจจะดูเศร้าแต่ถึงกระนั้นมันก็สวยงาม สำหรับผมแล้วบอกเลยว่าถ้าใครเป็นคนที่รักสุนัขแล้ว หนังเรื่องนี้คุ้มค่าในการหามาดูอย่างยิ่ง แล้วคุณจะตกหลุมรักพวกเขามาขึ้นกว่าเดิม
เพราะในโลกใบนี้ อาจไม่มีสัตว์เลี้ยงชนิดไหน รักเราได้มากเท่ากับพวกเขาอีกแล้ว
“ฉันอาจจะเป็นแค่ส่วนเสี้ยวหนึ่งในโลกใบใหญ่ของเธอ แต่เธอคือโลกทั้งใบของฉัน”
