ณัฐฐาพบกับเจ้าตัวผอมที่สะพานหัวช้าง
มันป่วยด้วยอะไรบางอย่าง ทำให้น้ำมูกไหล และดูเหมือนว่าจะท้องเสีย
มันเข้ามาดมกลิ่นเธอราวกับจะมีอะไรให้มันกิน
แต่นี่คือหนึ่งในวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตเธออีกวัน
สตูดิโอที่เธอสมัครงาน กำลังจะสัมภาษณ์ในอีกหนึ่งชั่วโมง
ณัฐฐาจำต้องเดินผ่านมันไปด้วยไม่ไยดีเท่าไรนัก
แต่หลังจากเดินลับสายตาออกไปไม่นาน เธอก็เกิดก้อนความกังวลที่ทำให้ใจไม่เป็นสุข
ยังคงตามเธอไปตลอดการเดินทางและทุกนาทีที่สัมภาษณ์
เจ้าลูกแมวป่วยตัวนั้นจะอยู่ดูโลกได้นานเท่าไร
ณัฐฐาตัดสินใจจะจบความกังวลด้วยการกลับมาที่นี่ในอีกห้าชั่วโมงให้หลัง
แม่ค้าหมูทอดที่ตั้งร้านอยู่ใกล้ๆ บอกเธอว่ามีคนเอามันมาปล่อยสักพักแล้ว
และร่างกายมันอ่อนแอ
เรื่องนั้นเธอดูก็รู้
เธอตัดสินใจซื้อหมูทอดจากแม่ค้าสองไม้
ค่อยๆ แกะเป็นชิ้นเล็กๆ และค่อยๆ โยนให้เจ้าตัวผอม
แมวตัวใหญ่ในละแวกนั้นสามสี่ตัวเริ่มสาวเท้าเข้ามาตามกลิ่นอาหาร
เธอเลือกที่จะหย่อนตัวนั่งลงบนพื้นข้างๆ เจ้าตัวผอม เพื่อให้มั่นใจว่ามันจะได้กินโดยไม่มีใครแย่ง
อาจจะเป็นโชคดีของเจ้าแมวที่เจอเธอวันนี้
หรืออาจจะเป็นโชคร้าย ที่เธอไม่สามารถเอามันกลับไปอยู่ด้วยได้
ณัฐฐาสบตากับเจ้าแมว และไม่แน่ใจว่าความรู้สึกปนเศร้าที่ว่านั้นเรียกว่าอะไร
ถ้าเมื่อห้าชั่วโมงก่อนเธอผ่านไปเฉยๆ โดยไม่ได้ใส่ใจ มันคงไม่ยากอะไร ที่จะลืมมันในสองถึงสามนาทีถัดมา
นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่เธอไม่เคยชอบการผูกพัน เพราะการลาจากมันช่างยากลำบากเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าการพบกันครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่า
แต่เชื่อว่าเธอคงจะคิดถึงมันทุกครั้งที่ผ่านมาตรงนี้
