แผ่นกระดาษสีชมพูวางอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม
มันเป็นแผ่นกระดาษขนาดโปสการ์ดบรรจุข้อความไม่กี่บรรทัด ทว่าแต่ละถ้อยคำที่บรรจุในนั้นกลับมีน้ำหนักมหาศาล มันทำให้หัวใจของชายหนุ่มหนักอึ้งอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
การ์ดแต่งงานของเธอ…
น่าแปลกที่บนโลกนี้มีบางเรื่องที่เรากลับจำได้ทั้งๆ ที่คิดว่าลืมไปหมดแล้ว เรื่องราวของเธอคนนี้สำหรับเขาก็เช่นกัน ทั้งๆที่ผ่านมานานแสนนานจนแทบลืมเลือนไปหมดแล้ว แต่การ์ดแต่งงานที่เธอส่งมานี้กลับทำให้เขานึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นได้อย่างแม่นยำ
รวมไปถึงคำสัญญาที่ผ่านมานานนั้นด้วย
.
“แล้วเรามาเจอกันใหม่นะ”
.
ตอนนั้นเขายังเป็นเด็กมัธยมต้น ส่วนเธอเป็นเพื่อนร่วมห้องรุ่นเดียวกัน ด้วยความที่เขาเป็นคนเล่นกีฬาไม่เก่งทำให้หลังเลิกเรียนเขาชอบที่จะหามุมเงียบๆ ในสนามหญ้าหลังโรงเรียนนั่งเล่น ที่นั่นมีแมวจรจัดลายสีขาวน้ำตาลตัวหนึ่งอยู่ เขาค่อยๆ ทำความคุ้นเคยอยู่หลายวันจนมันสนิทกับเขา แล้วในวันหนึ่งเธอก็ปรากฏตัวขึ้น
“แมวตัวนี้น่ารักจัง แมวของเธอเหรอ”เธอถามขึ้น พลางมองแมวจรจัดตัวสลับกับเขาไปมา
“เปล่าหรอก แค่มันชอบเล่นกับเราน่ะ”เขาตอบด้วยท่าทีเกร็งๆ อาจจะเพราะไม่คุ้นที่อยู่ดีๆ ก็มีเด็กผู้หญิงมาคุยด้วย
“งั้นขอเราเล่นด้วยนะ”
แล้วหลังจากนั้นเมื่อถึงเวลาหลังเลิกเรียน เมื่อเด็กนักเรียนเริ่มทยอยกันกลับบ้าน ทั้งเขาและเธอก็มาพบกันที่สนามหญ้าหลังโรงเรียนเพื่อเล่นกับแมวจรจัดสีน้ำตาลขาวตัวนั้น ใต้ร่มไม้ที่มีเสียงเด็กนักเรียนคนอื่นพูดคุยพลางหัวเราะดังแว่วอยู่ไกลๆ เป็นโลกเงียบงันที่มีเพียงเขา เธอ และแมวจรจัดอีก 1 ตัว หากแต่เป็นโลกเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่แม้ภายหลังผมจะรู้จักคนมากมายเพียงไรก็ไม่อาจรู้สึกแบบนั้นได้อีกแล้ว
นั่นยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้ว่าเธอเป็นคนที่พิเศษมากกว่าใคร
แต่แล้ววันหนึ่งโลกหลังเลิกเรียนของเขาก็ได้จบลง เมื่อวันก่อนปิดเทอมใหญ่สุดท้ายของปีนั้นเธอบอกกับเขาว่าปีหน้าเธอต้องย้ายโรงเรียนเพราะครอบครัวเธอต้องไปอยู่ที่ต่างจังหวัด ในตอนนั้นเขาก็ยังตัวเล็กเกินกว่าจะสามารถขัดขืนสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ความเป็นจริงบีบบังคับเขาอย่างโหดร้าย
บางที…นั่นอาจเป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้าใจความหมายของคำว่าการจากลาจริงๆ
เธอย้ายโรงเรียนไปหลังจากจบภาคเรียนนั้น ในวันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันที่สนามหญ้าเล็กๆ หลังเลิกเรียน แมวจรจัดสีน้ำตาลขาวที่ทั้งเขาและเธอไม่เคยตั้งชื่อให้ยังคงมาคลอเคลียพวกเขาไม่ห่างเช่นเดิม มันคงไม่รู้ว่าจากนี้ไป ต่อให้อีกกี่สิบปี มันก็จะไม่ได้เจอกับเด็กสาวผมสั้นคนนี้อีกแล้ว
แน่นอนว่าตัวเขาเองก็เช่นกัน
.
ในวันสุดท้ายนั้นเขาตั้งใจว่าจะบอกความรู้สึกที่เขามีให้เธอฟัง
ทุกครั้งที่ได้อยู่กับเธอ ได้เห็นแววตา รอยยิ้ม ผมสั้นๆ ที่ไหวน้อยๆ นั่นยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าชอบเธอจริงๆ ถ้าจะมีอะไรต้องบอกเธอก็คงเป็นเรื่องนี้เท่านั้น
แต่เขาก็ไม่ได้บอกออกไป
เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เขากำลังจะเอ่ยปาก เธอกลับยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ทุกคำพูดที่เขาจะเอ่ยละลายหายไปในชั่วพริบตา เธอก็ชูนิ้วก้อยขึ้นมาแล้วเอ่ยคำสัญญาที่เขาไม่เคยลืมมาจนถึงทุกวันนี้
“แล้วเรามาเจอกันใหม่นะ”
.
ในตอนนั้นเราต่างไม่รู้เลยว่า…นั่นคือคำสัญญาที่ไม่อาจเป็นจริง
หลังจากที่ย้ายโรงเรียน เขาได้ยินข่าวเกี่ยวกับเธอบ้างประปราย แต่การ์ดใบนี้นำข่าวใหญ่และชัดเจนที่สุดจากเธอส่งมาถึงมือเขาอย่างแม่นยำ
น่าแปลกที่ตอนที่อยู่ด้วยกันกับเธอสมัยก่อน พวกเขาคุยกันน้อยมาก มีเพียงแค่แมวจรจัดสีขาวน้ำตาลตัวนั้นเท่านั้นที่ร้องเหมียวๆ บ้างในบางโอกาส
เขาเพิ่งมาคิดได้ในภายหลังว่าเวลาเหล่านั้นมันคงสมบูรณ์แบบจนแทบไม่จำเป็นต้องใช้ถ้อยคำใดๆ เลย
.
แม้สุดท้ายแล้ว…คำสัญญาของเราก็ไม่อาจเป็นจริง
แต่ถึงอย่างนั้น…
.
ชายหนุ่มเหม่อมองการ์ดแต่งงานสีชมพูตรงหน้าอยู่เนิ่นนาน
ก่อนที่จะค่อยๆ ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
