น้ำแข็ง

วันหนึ่ง ผมจรดดินสอบนกระดาษ ลาก ขีด ระบาย สร้างรูปสุนัขสีขาวดำตัวหนึ่งขึ้นมา มันยิ้มให้ผมอย่างร่าเริงและกระโดดโลดเต้นอยู่บนกระดาษ น่าแปลกที่ผมรู้สึกคุ้นเคยกับสุนัขในภาพอย่างประหลาด

ลึกๆ แล้ว ผมรู้ดีว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน

หลายปีก่อน พ่อนำสุนัขตัวอ้วนสีขาวดำพันธุ์บางแก้วกลับมาที่บ้านด้วย โดยได้รับมาจากญาติห่างๆ มันมีชื่อว่า “น้ำแข็ง” ตอนนั้นคนที่ตื่นเต้นและดีใจที่สุดในบ้านก็คือผมเนื่องจากไม่เคยเลี้ยงสุนัขมาก่อน วันนั้นเองผมก็ได้เพื่อนใหม่ 4 ขาที่ผมไม่เคยลืม

น้ำแข็งเป็นสุนัขพันธุ์บางแก้วที่แสนซน อยากรู้อยากเห็น  และไม่ชอบอาบน้ำ ช่วงแรกที่อยู่ด้วยกัน น้ำแข็งมักหายตัวไปให้ผมเป็นห่วงอยู่ตลอด แต่ทุกครั้งน้ำแข็งจะกลับมาถึงบ้านก่อนเวลาอาหารเย็นเสมอ นอกจากบ้านเราแล้วน้ำแข็งมักไปขอของกินที่บ้านญาติๆ ของผมอีกด้วย ทุกบ้านจึงต่างเลี้ยงดูน้ำแข็งเหมือนเป็นเจ้าของคนหนึ่ง น้ำแข็งเป็นสุนัขที่กินง่าย อยู่ง่าย และร่าเริงอยู่เสมอ

สิ่งที่น้ำแข็งทำเป็นประจำก็คือการติดตามคนในบ้านไปเที่ยว โดยเฉพาะตามพ่อของผมไปทำนา เนื่องจากที่นามีน้ำให้ว่ายเล่น (เพราะชอบอาบน้ำเอง) มีหญ้าให้กลิ้ง มีสัตว์เล็กสัตว์น้อยให้วิ่งไล่จับ ซึ่งผมจะวิ่งเล่นกันน้ำแข็งไปตามคันนาและกระโดดลงไปเล่นน้ำเมื่อเราร้อน

เราเล่นด้วยกันกระทั่งน้ำแข็งและผมโตขึ้น น้ำแข็งโตเป็นสุนัขหนุ่มตัวใหญ่ ที่มักออกไปเที่ยวในหมู่บ้านนานๆ และไม่กลับบ้าน แต่มักไปหลบอยู่บ้านของทวดที่อยู่ใกล้ๆ กัน มันกลับมาที่บ้านบ้างเป็นบางครั้งบางคราว ขณะที่ผมเองก็โตขึ้นเริ่มมีเพื่อนมากขึ้น การเรียนและการบ้านมากขึ้น เราจึงไม่เล่นด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน จนในที่สุดเราก็ห่างเหินกันไป

เช้าวันหนึ่งน้ำแข็งหายตัวไปอย่างลึกลับ ผมและญาติๆ ช่วยกันตามหาและสอบถามเพื่อนบ้านรวมถึงคนในหมู่บ้าน แต่ไม่มีใครพบน้ำแข็งอีกเลยนับจากนั้น

ไม่มีใครรู้ว่าน้ำแข็งหายไปไหน หรือหายไปได้อย่างไร มีข้อสันนิษฐานต่างๆ มากมาย อาจถูกขโมย เกิดอุบัติเหตุ และอื่นๆ แต่ก็ไม่มีใครหาคำตอบที่แท้จริงได้ ผมและญาติๆ ได้แต่ถามหาเบาะแสจากในหมู่บ้านหรือที่ต่างๆ ที่น้ำแข็งชอบไปเที่ยวแต่ก็ไม่พบ ทุกคนรู้สึกใจหายและอดคิดถึงเรื่องร้ายๆ ที่อาจเกิดขึ้นกับมันไม่ได้ เนื่องจากญาติทุกคนต่างคอยเลี้ยงดูน้ำแข็งมาตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นเองที่ผมนึกได้ว่าผมห่างเหินกับน้ำแข็งมากเพียงใด แต่ก็สายไปเสียแล้ว เวลาผมนึกถึงเวลาช่วงเวลาที่อยู่กับน้ำแข็งได้ชัดเจน

น่าเศร้าที่ผมกลับจำไม่ได้ว่าเล่นกับน้ำแข็งครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรือเราเจอกันครั้งสุดท้ายตอนไหน ผมไม่รู้ว่าตอนนี้น้ำแข็งอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไร แต่ทุกครั้งที่นึกถึง ผมทั้งยิ้มและเศร้าไปพร้อมๆ กัน

ผมจรดดินสอบนกระดาษ ลาก ขีด ระบาย สร้างรูปสุนัขสีขาวดำตัวหนึ่งขึ้นมา มันยิ้มให้ผมอย่างร่าเริง กระโดดโลดเต้นอยู่บนกระดาษ  น้ำแข็งเป็นตัวละครที่ผมวาดในภาพอยู่เสมอ  ผมจดจำมันได้เป็นอย่างดีเพราะเป็นสุนัขตัวเดียวที่ผมเคยเลี้ยง มันขี้เล่น  แสนซน อยากรู้อยากเห็น และไม่ชอบอาบน้ำ…