ฝันอีกแล้วหรือ
เขามาอยู่ที่ที่นี่ได้อย่างไรกันนะ ทุกอย่างรอบตัวของเขาดูขาวโพลน ยกเว้นเสียแต่พื้นเบื้องล่างที่เขายืนอยู่ มันดูเหมือนกับผิวน้ำ เบื้องล่างเป็นสีน้ำเงินเข้มราวกับทะเลที่ลึกไม่มีที่สิ้นสุด แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาถึงไม่จมลงไปกันนะ
ตอนนั้นเขาเพิ่งสังเกตได้ว่ามีเด็กหญิงในเสื้อยืดสีขาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงที่เขายืนอยู่ก่อนหน้าแล้ว
“ผมอยู่ที่ไหนเหรอ” เขาเอ่ยถาม ภาพเด็กหญิงยังคงไม่ค่อยชัด
หญิงแปลกหน้ายิ้มตอบ “หนูเองก็ไม่แน่ใจ แต่เท่าที่รู้คือคุณคงตายไปแล้วล่ะ”
อ๋อ ใช่ ภาพสุดท้ายเท่าที่เขาจำความได้ก็คือเตียง เครื่องช่วยหายใจ หมอ พยาบาล และเลือดเต็มไปหมด
นี่เขาตายแล้วจริงๆ หรือเนี่ย แล้วที่นี่คือที่ที่มีไว้ทำอะไรกัน มันคือสวรรค์หรือเปล่านะ
“แล้วคนอื่นนอกจากเธอล่ะ ไม่มีใครเลยหรือ” เขาถามเธอ
“คุณหวังว่าจะได้เจอใครกัน” เด็กหญิงถามกลับ
“อาม่า อากง หรืออย่างน้อยก็แมวของผม”
“หนูเจออากงกับอาม่าของคุณแล้ว อากงของคุณอยู่ที่นี่ก่อนหนูจะมาถึง หลังจากฉันมาที่นี่ได้สักพักอาม่าของคุณก็ตามมา ทั้งคู่ได้เจอกันแล้ว ท่านไปจากที่นี่พร้อมกัน หนูเองไม่รู้เวลาแน่ชัดนัก แต่ก็นานอยู่เหมือนกันก่อนที่คุณจะมาถึง”
“แล้วเธออยู่ที่นี่คนเดียวมานานเท่าไร…สองปี?”
“ฉันรู้สึกเหมือนว่ามันนานกว่านั้น”
“แล้วแมวของผม…เธอเป็นแมวเมนคูน สีขาว ยังเป็นแมวเด็ก เธอเคยเห็นมันหรือเปล่า”
“อาจจะเคย หรืออาจจะไม่เคย ถ้าคุณห่วงเธอมากทำไมถึงปล่อยให้แมวเด็กแบบเธอมาอยู่ที่นี่”
“เธอป่วย… ผมพยายามพาเธอไปหาหมอแล้ว แต่ไม่กี่วันกลับมาเธอก็ตาย”
“คุณโกรธหมอหรือเปล่าที่ดึงชีวิตเธอไว้ไม่สำเร็จ”
“ตอนนั้นโกรธเหมือนกัน แต่พอผ่านไปผมถึงเข้าใจว่าคนที่ผมควรโกรธคือตัวผมเอง”
“เธอสำคัญกับคุณมากหรือ”
“ผมก็เอาใจใส่เธอดีอยู่หรอกในช่วงแรก แต่ไม่กี่อาทิตย์ผมก็เลี้ยงเธอแบบปล่อย แล้วก็ทิ้งให้อากงกับอาม่าของผมเป็นคนดูแลแทน หลังจากอากงเสีย สุขภาพของเธอก็แย่ลง… ” เขานิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดต่อ “เธอตายหลังจากอากงไม่นาน แล้วอาม่าก็ตามไปอีกคน”
“คุณว่าเธอจะรอคุณอยู่หรือเปล่า?” เธอถาม
“ผมไม่แน่ใจ บางทีเธออาจจะจำผมไม่ได้แล้ว”
“ได้สิ แมวน่ะจำเจ้าของได้ทุกตัวนั่นแหละ”
หลังจากความเงียบ เท้าของเขาเริ่มหนักลงและปริ่มน้ำ บัดนี้เขาเริ่มจมลงไปบนพื้นน้ำที่เขาเคยยืนอยู่เมื่อสักครู่…
“ผมกำลังจะไปไหน” เขาถาม
“อย่ากลัวไปเลย ดูเหมือนทางนั้นจะยื้อชีวิตคุณไว้ได้สำเร็จนะ”
“หมายความว่าผมยังไม่ตายใช่ไหม”
“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น ส่วนฉันเองก็คงจะต้องไปแล้ว แต่คงเป็นคนละที่กับที่คุณกลับไป…” สาวน้อยตอบ
ร่างกายของเธอเริ่มจางหายไปกับกลุ่มเมฆสีขาวรอบๆ ตัว วินาทีเดียวกับที่เขารู้สึกว่าเขารู้จักเธอมาก่อน
“ลาก่อน ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง” เธอตอบ แต่ทว่าขณะนั้นเขาไม่อาจตั้งใจฟังเธอได้อีกแล้ว
เขารู้สึกตัวขึ้นบนเตียงผ่าตัด ทุกคนรอบเตียงของเขาร้องดีใจ
.
ว่าแต่เขายังไม่ได้ถามเธอเลยว่ารู้จักอากงกับอาม่าของเขาได้อย่างไร
