“ก็เบื้องบนเค้าสั่งลงมาแบบนี้ หนูจะไม่ทำก็ไม่ได้นะ”
ลูกหมาน้อยนั่งฟังบทสนทนาของเจ้านายจากข้างใต้โต๊ะกินข้าวอย่างตั้งใจ ดูเหมือนวันนี้จะไม่ใช่วันที่ราบรื่นนัก สำหรับเจ้านายคนเล็ก
“หนูก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่หนูจำเป็นต้องทำนะแม่…มันเป็นคำสั่งของเจ้านาย” เสียงของเจ้านายคนเล็กเอ่ย
“คำว่า ‘จำเป็น’ มันไม่มีอยู่จริงหรอกนะ…มันขึ้นกับการตัดสินใจของลูกเองต่างหาก” แล้วเจ้านายผู้เป็นแม่ก็ลุกจากโต๊ะออกไป ไม่นานนักเจ้านายคนเล็กก็อุ้มลูกหมาน้อยขึ้นมานั่งบนโต๊ะอาหาร
“เฮ้อ…ที่เหลือนี่ของแกนะ ฉันกับแม่คงไม่มีอารมณ์กินแล้วล่ะ”
ทว่า ลูกหมาน้อยยังระลึกได้ถึงสิ่งที่เจ้านายอีกคนสั่งย้ำนักหนา ว่าห้ามไม่ให้ตนขึ้นมาบนโต๊ะอาหาร และห้ามไม่ให้กินอาหารจากจานของมนุษย์ ลูกหมาจึงยังรั้งรออยู่ในท่านั่งสำรวม มองหน้าเจ้านายคนเล็กอยู่อย่างนั้น
“ไม่เป็นไรหรอกน่า…แม่ขึ้นไปข้างบนแล้ว นี่มันของที่แกชอบไม่ใช่เหรอ”
คำตอบจากลูกหมาน้อย ยังคงเป็นท่าทีสงบนิ่ง ดวงตาเป็นประกายและเยาว์วัยนั้นยังยืนยันการปฏิเสธ
“ฉันเข้าใจแล้ว…” น้ำเสียงของเธออ่อนลง ไม่นานนักใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นยิ้ม “แกเป็นหมาที่ดีเหมือนกันนะ”
ในใจของลูกหมาและพวกเราทุกคน ต่างก็มีเสียงอะไรบางอย่างอยู่ เสียงที่จะคอยช่วยเราแยกแยะสิ่งถูกออกจากสิ่งผิด บางครั้งเสียงนั้นก็คล้ายจะดังก้องอยู่ในโสตที่เปิดโอกาสให้ตัวเราเองได้ยินเพียงลำพัง…
มันอยู่ที่ว่าเราจะยอมรับฟังเสียงนั้นหรือเปล่า เท่านั้นเอง
